του Δημήτρη Τσουκαλά
Από το 2007 και τις καταστροφικές φωτιές που έκαψαν την Πελοπόννησο (κυρίως την Ηλεία) έχουν περάσει 11 χρόνια. Όπως όλα δείχνουν, μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια δεν καταγράφηκε καμία πρόοδος. Το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Ποτέ δεν αφιερώθηκε ο αναγκαίος χρόνος (και φυσικά πόροι) για σχεδιασμό, πρόληψη, προετοιμασία…
Κανείς δεν αμφισβητεί πως αυτά τα 11 χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Ήταν τα χρόνια της γενικευμένης ύφεσης, η περίοδος της οικονομικής κρίσης, που σε καμία περίπτωση δεν μας έχει αποχαιρετήσει. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να δικαιολογήσει, επίσης, αυτή την κατάσταση μόνιμης έκπληξης για τα τραγικά αποτελέσματα. Ο κρατικός μηχανισμός -υπο οποιαδήποτε κυβέρνηση- αδυνατεί σε μόνιμη βάση να προστατέψει το περιβάλλον, τις περιουσίες των πολιτών και πάνω από όλα τις ανθρώπινες ζωές και στην συνέχεια κάνει λόγο για «στρατηγούς ανέμους», «ασύμμετρα φαινόμενα και απειλές» , «πρωτόγνωρες καταστάσεις», «ακραία φυσικά φαινόμενα», «γεγονότα που δεν θα μπορούσαν να έχουν προβλεφθεί» και ούτω καθεξής.
Το κράτος φαίνεται πως λειτουργεί στην λογική του «σιγά μωρέ μην γίνει ποτέ κάτι τέτοιο…». Και όταν τελικά γίνεται, κάνει συσκέψεις και βγάζει βαρύγδουπους λόγους μπροστά στις κάμερες. Στο μεταξύ οι φωτιές δεν σταματάνε ποτέ τα καλοκαίρια, oι βροχές κάθε φορά προκαλούν προβλήματα ενώ ο όρος «εθνική τραγωδία» επανέρχεται συνεχώς στην συλλογική συζήτηση. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες η Δυτική Αττική «βούλιαξε» και άνθρωποι έχασαν την ζωή τους από τις πλημμύρες ενώ αυτές τις ημέρες ζούμε μια καταστροφή βιβλικών διαστάσεων, που θα αφήσει πίσω της -στο πιο μετριοπαθές σενάριο- 50 (τουλάχιστον) νεκρούς, μισή ώρα από το κέντρο της Αθήνας…
Oι αρμόδιοι έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν λόγο για «ασύμμετρο φαινόμενο», για τα 9 μποφόρ των ανέμων που έπνεαν, για τις «φωτιές αυτές που δεν είναι αθώες». Αυτά θα μείνουν στο τέλος στο μυαλό όλων. Μαζί με τα αντανακλαστικά αρκετών επιχειρήσεων που θα σπεύσουν να σταθούν στο πλευρό των πληγέντων και το φιλότιμο και την διάθεση προσφοράς πολλών ανθρώπων, που θα θυσιάσουν μέρος από το υστέρημα και τον χρόνο τους για να βοηθήσουν.
Το πάθημα δεν πρόκειται να γίνει μάθημα…
Σχεδιασμός; Προετοιμασία; Προληπτικά μέτρα;
«Σιγά, μωρέ, μην γίνει ποτέ κάτι τέτοιο…»